Ten obraz odnoszący się już do 12go i ostatniego rozdziału legendy w porządku jej tekstu powinien ostatnie zajmować miejsce. Zamieścił go tutaj rysownik zapewne dla tego, aby nie przerywać ciągu dwóch następnych, ścisły związek z sobą mających.
Mówi legenda w zakończeniu, że mnogość ludzi zebranych na ogłoszenie kanonizacyi i ceremonija tak zwanego podniesienia ciała Śtej Jadwigi była niezmierna, że na około klasztoru bogate rozbijano namioty, że wesołość była powszechna, którą podwyższała jeszcze w letniej porze piękna pogoda, Działo się to bowiem wedle jednych kodeksów dnia 17, wedle innych dnia 26 Sierpnia w r. 1268.
Na obrazie przedstawił rysownik różnobarwne namioty i wesołość podniecaną nie tyle pogodą jak trunkiem, chętnie z beczek przez piwniczych czyli kelnerów nalewanym. Widzimy tu zarówno młodzieńców jak panny, wychylające z obszernych czar lub kielichów ten rozweselający napój.
Przedstawienie tej sceny w rękopisie Hornigowskim prawie zupełnie z poprzedniem się zgadza. Kształt namiotów wprawdzie a zwłaszcza ich konstrukcya niewinna, ale akcya znajdujących się w nich osób ta sama. Tu i tam widzimy dwie beczki z trunkiem. Z jednej z nich tak samo toczy (tylko nie przyklękając) piwniczy, puhar zaś przez drugiego jednej z dam podawany tego samego zupełnie kształtu.
W legendzie Baumgartena obraz ten o jeden numer stoi niżej, namioty na nim odmienne i drzeworytnik uwydatnił ich rozstawienie w bliskości Trzebnickiego kościoła.